Afbeeldingen

Vrijheid, dat is het gevoel dat ik had in India en eigenlijk altijd heb op reis. Het loslaten van wat moet -veelal vooral van mezelf, het go with the flow, het laten zijn, me onderdompelen in de mooie dingen die daaruit volgen. Ik ben er goed in.  Op reis. Want zodra ik voet op Nederlandse bodem zet, vliegt het me alweer aan. De moetens, de agenda, de to-do’s, de verwachtingen, de hoge eisen daarbij aan mezelf. Ik voel mezelf meteen uit de ontspanning glijden in een lichte vorm van stress. En dat hoofd, dat weet alles wel en helpt me van de regen in de drup met rationele adviezen.

Op de automatische piloot werk ik mijn agenda af. Voor ik het me echt realiseer is de eerste week alweer voorbij en schreeuwt de to do lijst nog steeds ‘blog schrijven voor zondag’. Steeds harder en HARDER. Het grijpt me naar de keel. Ik wil het ook echt graag, maar hoe doet iedereen het toch. De stress zorgt voor een soort brainfreeze, ik sla dicht. Waarom ben ik niet eerder begonnen? O ja ik was in India. Laat het gewoon los, er komt vanzelf iets. Maar wanneer dan? Is er al iets? Hallo? Moedeloos lees ik weer de verzamelde columns ter inspiratie. Dat kan ik al helemaal niet. Hoe meer ik erover nadenk, hoe minder ik weet wat te doen. Waar is dat gevoel van vrijheid gebleven? Misschien moet ik gewoon een onderwerp in ChatGPT gooien, dan maakt AI- kunstmatige intelligentie- er wel iets moois van. Doei, dat is mijn eer te na!

Straks bestaat mijn vak niet eens meer doordat de computer of een robot veel beter is in therapie geven dan mensen. Dat zou een ramp zijn. Alhoewel, dat geeft mij dus wel weer mijn vrijheid terug. Heerlijk. Ik voel een luikje opengaan in mijn hoofd.

Het lijkt wel alsof ik alleen maar over het klimaat lees deze dagen. Over politici die met het vliegtuig naar een klimaattop gaan, over met tomatensoep besmeurde schilderijen en over activisten die privé-jets proberen tegen te houden. Het is selectieve aandacht. Natuurlijk zijn deze onderwerpen veel in het nieuws maar het valt me extra op. Wij hebben namelijk als gezin een reis naar Zuid-India geboekt. Inderdaad, met het vliegtuig. En dat kan natuurlijk niet. Eigenlijk. Maar ja, op een andere manier kun je er eigenlijk niet komen. Toch? Voor onze kinderen is het heel goede levenservaring en mijn droom najagen is ook belangrijk: Voor mijn dood zoveel mogelijk landen bezoeken.                       

Maar het klimaat dan? Argumenten die mijn besluit afzwakken dringen zich op: ik ben al 30 jaar vegetarisch en we gebruiken vrijwel nooit de auto. We scheiden afval en hebben zonnepanelen. En iedereen vliegt, zelfs mensen die naar de klimaattop gaan. Dus. Vroeger werd ik bewonderd omdat ik zoveel van de wereld heb gezien. Het heeft me gevormd, dat gun ik mijn kinderen ook. Ik voel me weer iets minder schuldig. Alleen, wat hebben ze aan die ervaring als ons land overstroomt en ons gedrag de aarde steeds verder uitput.

De tegenstrijdige gedachten buitelen over elkaar heen. Cognitieve dissonantie heet dat in de psychologie. Tegenstrijdige ideeën en gedragingen leiden tot een conflict in jezelf en spanningsklachten. Dat proberen we op te lossen door ons gedrag af te zwakken en te rechtvaardigen. Als het over onszelf gaat worden grote problemen waar we een stellige mening over hebben, opeens een dilemma. Ook al weet ik het, het helpt toch om allerlei tegenargumenten voor ons ‘slechte gedrag’ te verzinnen. Trouwens, we kunnen niet meer terug. De tickets zijn al geboekt. Dan maar zoveel mogelijk genieten van alle mooie natuur daar. Zolang die er nog is.