Blog

Eind twintig was ik. Na mijn studie was ik vol passie begonnen met werken als psycholoog. Na een paar jaar in de psychiatrie werd ik gevraagd om weer bij justitie te komen werken,. Met beide handen greep ik de kans aan. De mogelijkheid om een afdeling te helpen opzetten en ook nog betere arbeidsvoorwaarden en kortere reistijd, wat wilde ik nog meer? Gedreven ging ik met een aantal collega’s uit het gevangeniswezen aan de slag om een afdeling op te zetten, waar zorg en repressie elkaar aanvulden. We zouden verslaafde draaideurcriminelen helpen hun disfunctionele patronen te doorbreken en hun re-integratie in de maatschappij te stimuleren.

Al bij het aannemen van de rest van het personeel bleken de hiërarchische structuur van het gevangeniswezen en de empatische zorg soms te botsen. Ook het ons-kent-ons hielp niet mee. Geld bleek -begrijpelijk- voor velen een belangrijke drijfveer te solliciteren. Een stapje hoger, ook in de hiërarchie. Maar de passie voor het project zelf ontbrak regelmatig.

De mooie plannen liepen regelmatig spaak doordat oude denkwijzen niet opzij gezet konden worden door meerdere mensen die al tientallen jaren in de Bijlmerbajes werkten. Vanuit mijn andere denkkader probeerde ik alles om het zorgperspectief op de afdeling hoogtij te laten vieren. Ik stond mijn vrouwtje, maar het voelde steeds meer als zwemmen tijdens een orkaan. Langzaam verzoop ik. Enkele gebeurtenissen op de afdeling die volgden, kon ik niet meer aan mezelf verantwoorden.

En toen kwam de heidag. Ik had besloten mijn zegje te doen. Dat was officieel ook de bedoeling, maar ik wist beter. Ik luidde alsnog de klok met verpletterende stilte als gevolg. Een week later kreeg ik de brief. Ik mocht per direct de gevangenis niet meer in. Naïef als ik was geloofde ik in gerechtigheid, maar dat werd na 10 maanden juridisch gedoe slechts deels waarheid.

Maar het mooiste had ik bereikt, ik kon en kan mezelf recht in de spiegel aankijken en na deze gebeurtenissen volgde ik mijn droom: een jaar reizen.

Twee weken geleden, twintig jaar na dato, was ik bij een diner op een bijzondere locatie. Met mijn man en vrienden gingen we naar de Bijlmerbajes waarvan nog één toren is behouden. Voor de gerechten werden geserveerd, was er een rondleiding door een deel van het voormalige huis van het bewaring. Het was een trip down memory lane. Eindelijk was ik weer terug op de plek waarvan ik nooit afscheid had kunnen nemen. Ik heb er paar goede glazen op gedronken. De cirkel was nu écht rond.

Ongevraagd had ik in 2021 Kindgebonden budget van de Belastingdienst ontvangen. Na een paar maanden zeuren kon ik het eindelijk stopzetten, omdat ik al wist dat ik er geen recht op had. De toeslag meteen terugbetalen was helaas niet mogelijk, kreeg ik te horen. Er zal een beschikking volgen. Begin dit jaar -dus 2 jaar later- ontving ik de brief, waarin werd aangekondigd dat ik het ontvangen bedrag moest gaan terugbetalen. Voor de volledigheid en met alle verhalen van de toeslagenaffaire nog vers in het geheugen, rekende ik het ontvangen bedrag na. Wat bleek, ik moest 14 euro meer betalen dan ik had ontvangen.

Meer uit principe dan om het bedrag schreef ik een bezwaarschrift en wat een gedoe kwam daar uit voort. Na de ontvangstbrief ontving ik een brief waarin me werd gevraagd mijn bezwaar toe te lichten. Uiteraard stond dat al in mijn bezwaar, want deze moest ik met argumenten onderbouwen.

Een aantal weken later werd ik verblijd met een aanmaning, omdat ik de toeslag nog niet had betaald. Maar dat was toch automatisch geregeld bij een bezwaar? Wat bleek, de afdelingen hadden niet met elkaar gecommuniceerd. Na meerdere telefoontjes werd dit opgelost en kreeg ik officieel uitstel van betaling.

Ah, weer een brief. Hè hè, dat werd tijd. O nee, de Belastingdienst lukte het niet om mijn bezwaarschrift op tijd te beantwoorden. 6 weken extra tijd maar liefst. Adem in, adem uit. Hoe moeilijk kan het zijn, zou je denken. Maar goed. Al snel volgde er meer post, dus het aantal weken extra viel mee. WAT? Of ik bereid was telefonisch toe te lichten waarom ik bezwaar maak? Kunnen ze niet lezen bij de Belastingdienst? Oké, prima. Ik kruiste de optie ’s avonds bellen aan, want overdag werk ik. Meerdere voicemails overdag volgden. We kunnen u niet bereiken. Oh, u had ’s avonds aangekruist. Nee, sorry. Dan werken wij niet. GGGGRRRRRRR.

Fijn, er belt iemand met een 06-nummer. Snel terugbellen. Nee, sorry. U kunt alleen ’s ochtends terugbellen. Maar het is kwart over 12? En u belde mij net, maar ik miste het telefoontje. Andere keer? Oké dan. JAAAA, eindelijk beet. Vanochtend neemt de dame de telefoon wel op. Nu wordt het eindelijk opgelost.

Die 13 euro – huh het was toch 14?-, dat is rente. Wat is de reden dat dat er niet bijstaat in de brief? Dan had ik dat kunnen weten. Inderdaad mevrouw, dat is niet zo zorgvuldig, maar het staat wel in de beschikking op de portal van de Belastingdienst. Oké, maar ik reageer op de brief en daar staat het niet in. En wat is eigenlijk de reden dat ik rente moet betalen? Ik heb de uitbetaling gestopt en ik mocht van jullie niet meteen terugbetalen. Dat vind ik wel een beetje gek, zeker omdat ik de toeslag automatisch kreeg. Nou, zegt de vrouw, in de tussentijd heeft u het ontvangen bedrag wel gehad en had u het bijvoorbeeld kunnen beleggen. Uhhh.

Maar nogmaals, hoe kan ik toeslag ontvangen, dat ik nooit heb aangevraagd. Nou, u heeft er wel van genoten zie ik. Pardon? U heeft in 2013 kinderopvangtoeslag gekregen. Dat is 10 jaar geleden, wat heeft dat ermee te maken? Dan staat u in het systeem en kan er opeens weer toeslag worden uitgekeerd. Rustig ademen helpt niet meer zo goed. Prima, ik betaal het bedrag mét 13 euro extra terug. Ik ga er geen halszaak van maken, maar eerlijk vind ik het niet. Zeker niet als dit gebeurt bij mensen die het echt nodig hebben of het allemaal niet zo goed snappen.

Ik begrijp niet waarom u zich zo druk maakt, zegt de dame. Ik heb even naar uw leeftijd gekeken en ik snap dat de computer wat lastig kan zijn. WAAAATTTTTT? Ik houd het niet meer. Het meisje blijft zonder pauzes doorgaan, ik ontplof van binnen en om erger te voorkomen, gooi ik de hoorn op de haak. Binnen vijf minuten staat het bedrag -via de computer betaald- op de rekening van de Belastingdienst en is het eindelijk voorbij. Bezwaar indienen bij de Belastingdienst, ik pleit voor incasseringstoeslag.

De blog die werd voorgelezen over huishoudelijke irritaties bleef nog nagalmen in mijn hoofd. Leuk blog, leuk onderwerp. Misschien dat ik daarom bleef kijken naar mijn man die aan het stofzuigen was. Bij ons thuis is de verdeling qua huishouden 50/50 of eerlijk gezegd doe ik de laatste tijd minder dan hij. Eigenlijk zijn we het stadium van irritatie over het uitvoeren van de taken voorbij. Die strijd hebben we al gehad zeg maar. Toch kan ik me nog hogelijk verbazen over de manier waarop mijn man het huishouden doet. Normaal let ik er niet meer zo op omdat uiteindelijk de wc schoon is en de vloer stof gezogen wordt. En daar gaat het om tenslotte.

Maar dit keer bleef ik dus toch kijken en ik merkte dat ik moest lachen. Wat een hilarische manier, zo inefficiënt in mijn optiek. Waar ik volgens een logisch patroon eerst de hoekjes de randen en daarna het midden stofzuig om te voorkomen dat ik stukken oversla, gaat mijn man in een voor mij volkomen random manier te werk. Alle kanten op, wat vergeten en dan weer er naar terug. Mijn man voelde zich een beetje bekeken maar lachte terug en ging verder. En opeens viel er bij mij een kwartje. Dit is dus hoe zijn brein werkt. Als kunstenaar is hij chaotisch, associatief en creatief. Hij ziet dingen van hele andere kanten dan ik met mijn gestructureerde, efficiënte,  perfectionistisch denkwijze.

Ik zag meteen de Viva voor me met zo’n testje waarbij je door vragen over de manier waarop je het huishouden doet je persoonlijkheid kunt destilleren. Wil je je man beter snappen, doe dan de stofzuigtest!