Ongevraagd had ik in 2021 Kindgebonden budget van de Belastingdienst ontvangen. Na een paar maanden zeuren kon ik het eindelijk stopzetten, omdat ik al wist dat ik er geen recht op had. De toeslag meteen terugbetalen was helaas niet mogelijk, kreeg ik te horen. Er zal een beschikking volgen. Begin dit jaar -dus 2 jaar later- ontving ik de brief, waarin werd aangekondigd dat ik het ontvangen bedrag moest gaan terugbetalen. Voor de volledigheid en met alle verhalen van de toeslagenaffaire nog vers in het geheugen, rekende ik het ontvangen bedrag na. Wat bleek, ik moest 14 euro meer betalen dan ik had ontvangen.
Meer uit principe dan om het bedrag schreef ik een bezwaarschrift en wat een gedoe kwam daar uit voort. Na de ontvangstbrief ontving ik een brief waarin me werd gevraagd mijn bezwaar toe te lichten. Uiteraard stond dat al in mijn bezwaar, want deze moest ik met argumenten onderbouwen.
Een aantal weken later werd ik verblijd met een aanmaning, omdat ik de toeslag nog niet had betaald. Maar dat was toch automatisch geregeld bij een bezwaar? Wat bleek, de afdelingen hadden niet met elkaar gecommuniceerd. Na meerdere telefoontjes werd dit opgelost en kreeg ik officieel uitstel van betaling.
Ah, weer een brief. Hè hè, dat werd tijd. O nee, de Belastingdienst lukte het niet om mijn bezwaarschrift op tijd te beantwoorden. 6 weken extra tijd maar liefst. Adem in, adem uit. Hoe moeilijk kan het zijn, zou je denken. Maar goed. Al snel volgde er meer post, dus het aantal weken extra viel mee. WAT? Of ik bereid was telefonisch toe te lichten waarom ik bezwaar maak? Kunnen ze niet lezen bij de Belastingdienst? Oké, prima. Ik kruiste de optie ’s avonds bellen aan, want overdag werk ik. Meerdere voicemails overdag volgden. We kunnen u niet bereiken. Oh, u had ’s avonds aangekruist. Nee, sorry. Dan werken wij niet. GGGGRRRRRRR.
Fijn, er belt iemand met een 06-nummer. Snel terugbellen. Nee, sorry. U kunt alleen ’s ochtends terugbellen. Maar het is kwart over 12? En u belde mij net, maar ik miste het telefoontje. Andere keer? Oké dan. JAAAA, eindelijk beet. Vanochtend neemt de dame de telefoon wel op. Nu wordt het eindelijk opgelost.
Die 13 euro – huh het was toch 14?-, dat is rente. Wat is de reden dat dat er niet bijstaat in de brief? Dan had ik dat kunnen weten. Inderdaad mevrouw, dat is niet zo zorgvuldig, maar het staat wel in de beschikking op de portal van de Belastingdienst. Oké, maar ik reageer op de brief en daar staat het niet in. En wat is eigenlijk de reden dat ik rente moet betalen? Ik heb de uitbetaling gestopt en ik mocht van jullie niet meteen terugbetalen. Dat vind ik wel een beetje gek, zeker omdat ik de toeslag automatisch kreeg. Nou, zegt de vrouw, in de tussentijd heeft u het ontvangen bedrag wel gehad en had u het bijvoorbeeld kunnen beleggen. Uhhh.
Maar nogmaals, hoe kan ik toeslag ontvangen, dat ik nooit heb aangevraagd. Nou, u heeft er wel van genoten zie ik. Pardon? U heeft in 2013 kinderopvangtoeslag gekregen. Dat is 10 jaar geleden, wat heeft dat ermee te maken? Dan staat u in het systeem en kan er opeens weer toeslag worden uitgekeerd. Rustig ademen helpt niet meer zo goed. Prima, ik betaal het bedrag mét 13 euro extra terug. Ik ga er geen halszaak van maken, maar eerlijk vind ik het niet. Zeker niet als dit gebeurt bij mensen die het echt nodig hebben of het allemaal niet zo goed snappen.
Ik begrijp niet waarom u zich zo druk maakt, zegt de dame. Ik heb even naar uw leeftijd gekeken en ik snap dat de computer wat lastig kan zijn. WAAAATTTTTT? Ik houd het niet meer. Het meisje blijft zonder pauzes doorgaan, ik ontplof van binnen en om erger te voorkomen, gooi ik de hoorn op de haak. Binnen vijf minuten staat het bedrag -via de computer betaald- op de rekening van de Belastingdienst en is het eindelijk voorbij. Bezwaar indienen bij de Belastingdienst, ik pleit voor incasseringstoeslag.
